Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/193

bie ten fenomen osobliwszy... Siemionowicz ją mijał właśnie... postrzegła go.
 — Cher Comte — zawołała — proszę was... powiedzcież mi, bo nie miałam spytać czasu, gdzież wy to książątko znaleźliście? Gdzież on mieszka?
 — A! pani starościno — z uśmiechem odparł hrabia — trudno to opisać... dosyć powiedzieć, że w Marywilu... żaden ze sług pani nie zgodziłby się pewnie pomieniać z nim na mieszkanie... Jedna szczupła izdebka...
 — Na piętrze?
 — Tak, na piętrze...
 — A jest ich tam wiele?
 — Jak w ulu... dobrze się namęczyłem nim ten numer szósty znalazłem.
 Starościna dziwnie chwyciła uchem numer...
 — Szósty! szósty! — powtórzyła po cichu — sam jeden...
 — Tak, sam jeden, jak się zdaje... a ubogo! ubogo!
 — Biedny chłopiec... nie ma rodziny
 — Zdaje się, że nikogo prócz ciote-