Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/208

 — A! — rzekł król — kto, my?
 — Ale młodzież nasza... elle fait des folies.
 — Kiedyż młodzież nie szalała?..
 — Tak, ale są czasy, gdy się jéj to nie godzi... Co dzień jakaś historja, co dzień wybryk nowy... i ten koncept stu djabłów... si trivial.
 — Czyż ty tę plotkę bierzesz na serjo? — zapytał król.
 — Bo na nieszczęście Najj. Panie! nie jest to plotka, ale rzecz bardzo serjo... A bardzo się lękam, aby ten poczciwy Beppo także do téj szajki nie należał.
 — To niepodobna.
 — Najj. Panie, trzeba żebyś go połajał... bo to nas kompromituje wszystkich.
 — Ja go łajałem, ale się kończy na uścisku... tak miły chłopak.
 — Wyobraźcie sobie — rzekł Mniszech ciszéj do pań — ale nie, chyba tego nie powiem...
 Kobiety obskoczyły go wszystkie.
 — Albo nic albo wszystko... mówże! niepodobna tak zaciekawiać.