Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/219

się, aby kto nie wszedł... rumienił się, bladł, słabnął.
 — Chciej mi pani wierzyć, że na wieki wdzięcznym jéj będę, że masz we mnie sługę, niewolnika... więcéj niż brata.... człowieka, którego życiem możesz rozporządzać.
 — Cóż się stało z pojedynkiem? — zapytała, wysłuchawszy tych słodko brzmiących wyrazów starościna.
 — Zdaje mi się, że z niego nic już nie będzie — rzekł książę — ale zkądże pani wiész?
 — Ja wiem wszystko! — uśmiechnęła się — a przyszłam do was... z prośbą.
 Książę zadrżał cały.
 — Z prośbą? — zapytał.
 — Król — dodała — do którego udało mi się dojść za możném pośrednictwem jego rodziny, chce, żebyś mu się w. ks. mość prezentował.
 — Ja! królowi! a pani! to niepodobieństwo...
 — To konieczném — dodała żywo — będziesz książę przyjęty łaskawie, sprawa