Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/226

kobieta rozważna i rozsądna, nie trzpiot... znalazłaby inny sposób widzenia się z księciem.
 Konstanty zamilczał; Metlica postrzegł, że go zmartwił i już żałował zbytniéj surowości.
 — Licho bo tę Julkę na korytarz przyniosło — mruknął ruszając ramionami... niewiedzieć jak jéj to wytłómaczyć... Jeszcze dziewczyna ciekawa i plecie niewiedzieć co.
 — Ale cóż takiego?
 — A no, okazuje się, że drzwi były na klucz zamknięte.
 Kniaź się zarumienił.,
 — Naturalnie — rzekł — chciałżeś, bym ją na to naraził, aby ktoś u mnie zastał?
 — Już nie pytam... ale czyż to jaka wielka pani? — westchnął Grzegorz...
 Kniaź zamilkł.
 — Jabym do stu katów wolał, żeby to była jaka... bałamutka... to by było mniéj groźne... a z wielkiemi paniami...
 Ruszył ramionami i rękami machnął.