Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/238

że ludzie żywi daleko lepsze rzeczy mówią niż piszą... Ale ty chcesz być sawantką! Proszę cię, na starość.. to jeszcze... a teraz!
 Nina podniosła na nią oczy z uśmiechem i złożyła książkę potępioną.
 — Ja do ciebie przyleciałam, — westchnęła, — z takim ważnym, ważnym bardzo interesem, nie uwierzysz... z prośbą...
 — Mów i sans préambules... jeśli mogę.
 — Ale ty wszystko możesz... czy zechcesz, to rzecz inna...
 I pocałowała ją jak dziecię, które się czegoś ma naprzeć.
 — Ty wiesz, jak mnie los tego nieszczęśliwego księcia obchodzi...
 Domawiając tych wyrazów patrzała, aby odgadnąć wrażenie. Nina nieco szydersko się uśmiechnęła.
 — A! proszę cię tylko, bez posądzeń żadnych...
 — Ja cię nie posądzam.
 — Śmiejesz się złośliwie... to tylko, wierz mi, czysta miłość bliźniego... Wystaw sobie człowieka takiego rodu, po-