Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/243

ném, nielitościwém. Żartował i wyśmiewał wszystko.
 Niecierpliwiło to jego żonę, a dziwiło kasztelanową. Wreszcie Gietta wstała.
 — Pani starościna pozwoli — rzekł mąż — abym jéj albo mój powóz ofiarował lub towarzyszył do domu; wiem bowiem, że swoich koni nie masz.
 Gietta się zarumieniła.
 — Czy wolno mi jechać razem?
 — Ja pójdę pieszo — sucho odparła żona.
 — Do domu? — zapytał starosta.
 — A cóż to pana obchodzi? — groźno zapytała kobieta.
 — Mam mały interesik.
 — Do mnie? — zapytała zdziwiona.
 — Tak jest... do pani.
 — Cóż tak pilnego?
 Starosta się uśmiechnął tylko, pożegnał kasztelanową i nielitościwie w ślad poszedł za żoną. Trochę niespokojna, nie patrząc na niego, nie odwracając się, starościna poszła do domu, a w progu zastała już