Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/244

męża, który milczący towarzyszył jéj do sypialnego pokoju.
 Pierwszy raz w życiu może serce jéj biło trwogą; ale udawała, że nie widzi natręta i nie rozumie téj jego natarczywości. Starosta rzucił się na sofkę, czekał aż się rozbierze, odprawił służącą i po chwili namysłu tak począł:
 — Z największą przykrością przychodzi mi nieprzyjemną dla nas obojga zacząć rozmowę...
 — Pocóż ją rozpoczynać?
 — Potrzeba położenie nasze wyjaśnić. Zdaje mi się, że pani wyszłaś za mnie, nie oddawszy mi serca.
 — Après? — mruknęła Gietta.
 — Spodziewałem się pozyskać je, pracowałem na to; nie możesz mi pani nie zarzucić.
 — Oprócz, żeś pan był tak nudny.
 — Jak wszyscy zakochani wydają się paniom, gdy ich nie chcą. Miałem oprócz tego to kalectwo, że byłem mężem.
 — Kończ pan... proszę!
 — Natychmiast — odpowiedział staro-