Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/27

Starosta zbliżył się, usta do niéj przycisnął i cicho szepnął:
 — Żeby w tak cudnéj istocie nigdy nie przemówiło serce! a! to być nie może... żeby ona nie poczuła miłości i nie zapragnęła jéj odwzajemnić...
 Starościna śmiała się...
 — Gdyby kto nas posłyszał! — rzekła, — całe miastoby się śmiało...
 Nagle młody pan podniósł czoło zarumienione, i głosem pełnym wzruszenia odezwał się:
 — I miałoby słuszność, miałoby stokroć słuszność... bo w istocie ja jestem w najwyższym stopniu śmieszny... a pani...
 — A ja? a ja? — gorączkowo spytała zrywając się z siedzenia żona, — a ja?.. dokończże...
 Ale gdy to mówiła, starosta już był się ukłonił nisko i pośpiesznym krokiem wybiegł za drzwi.
 Gietta rzuciła się na sofę zniecierpliwiona, oczy zwróciła na sufit, wśród którego owalu tłuste amorki igrały wśród opalowych obłoczków.