Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/276

sół gospodarzył tu, niedotknięty jeszcze ręką nielitościwego losu.
 Przez otwarte drzwi zobaczył opartego na kiju Hirsza, który stał i przypatrywał mu się, a nie śmiał odezwać. On też pytać się go obawiał.
 Żyd zbliżył się do progu, podparł na kiju... i chrząkał. Metlica wściekle zamiatał. s
 Naostatek podniósł głowę Grzegórz i zapytał go:
 — Ty wiesz, dokąd on pojechał?
 Hirsz potrząsł głową, nic nie mówąc.
 — Bo to pewna, że pojechał — dodał Metlica. — Czyś się co dowiedział?
 Żyd ruszył ramionami.
 — Poczciwy, dobry chłopak, choć książę — dodał Metlica. — Ale już oni go ciągną; a jak go sobie przyswoją, odezwie się krew... nie daj Boże... zostanie takim, jak oni. Tylko nie, nie!... na to poradzić trzeba; dosyć tych djabłów chodzi po świecie. Trzeba jednę duszę ocalić. Jeszcze nie zepsuty.
 Rozmowa przerwała się na tém. Żyd,