Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/307

 Grzegórz chciał mówić, ale kniaź wystąpił naprzód.
 — Powiem wam rzecz w dwóch słowach — zawołał — puściłem się w pogoń za uwodzicielem córki mojego opiekuna i... zabiłem go.
 Mierzyński, który papier trzymał w ręku, puścił go i załamał dłonie.
 — Za-bi-łeś go? książe...
 — Tak jest; trupa w téj chwili musieli przywieźć do obdukcji... Co mam począć?
 Mecenas zamyślił się, ruszył ramionami.
 — A to jakaś fatalność! — zawołał — czyż książe nie wiedziałeś o stosunkach téj familji, o nieubłaganéj mściwości tych ludzi, o rozgałęzionych wpływach, o uległości naszych trybunałów.
 — Wszystko to wiedząc, byłbym się nie mógł wstrzymać od uczynienia tego, co dopełniłem. Mów pan, co mam robić?
 — Zapakować tłumok i jechać za granicę, dopóki się pierwsze wrażenie nie uspokoi.
 — Uciekać jak zbójca? — zawołał Kon-