Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/330

 — Nigdy nie mógłem zrozumieć, czém zarobiłem na nią, — uśmiechając się rzekł Konstanty, — przyszła fantazyjnie i odeszła z kaprysu. Ubolewam, ale cóż robić!
 — Tak, śliczna pani, — mówił cedząc Siemionowicz, — która dla was, jak wszyscy mówią, poszła do rozwodu...
 — Dla mnie?
 — Z waszéj przyczyny.
 — Ale go oddawna pragnęła?
 — To być może, — dodał gość, — a gdybyście byli umieli chodzić tylko... najłatwiéj się wam było z nią ożenić... Zdaje mi się, że tytuł książęcy się jéj uśmiechał.
 — Ożenić! — rozśmiał się książe, — ja nie miałem najmniejszéj do tego ochoty.
 Znowu spojrzeli na siebie i mocniéj jeszcze przekonać się musieli, że się nie zrozumieją.
 — Prawdziwie, kochany kuzynie, jesteśmy jakby z dwóch różnych światów ludzie; pojęcia nasze tak się różnią.
 — To prawda...
 Rozstali się zimno, Siemionowicz pojechał z raportem i musiał donieść, iż kniaź