Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/353

 Ukryty za słupem starosta patrzał długo na czarownicę, śmiał się, a gdy mu z oczów znikła, potarł czoło, jakby chciał spędzić wspomnienie natrętne minionego szczęścia.
 Naówczas wpadła mu w oczy siedząca i słuchająca muzyki, niemal odosobniona kasztelanowa, to drugie wspomnienie młodości. Po błyskotliwym motylu, który zaświeciwszy skrzydełkami przeleciał, ta jeszcze mu się wydała piękniejszą. Była poważną, smutną, ale na czole i w oczach jaśniała powaga niezmienna, jedna, trwała, która duszy i serca spokój i uczucia wytrwałości znamionowała... Starosta zawahawszy się z razu, postąpił, niby przechadzając się ku niéj... stanął nieco opodal, nareszcie nabrawszy odwagi, przysiadł.
 — Pani kasztelanowa zadumana?
 — Słucham muzyki...
 — Pani smutna!
 — Ja? nie — muzyka uroczysta zawsze na mnie czyni wrażenie.
 — Cóż pani mówi o losie moim?
 — Żeś pan nań może zasłużył...