Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/382

obałamucą! Abo to mu kościołów nie stawiają i nie kłaniają się... i nie pochlebiają.
 — Tyle ty już Pana Boga nie miej za bajbardzo — rzekł drugi, on się zna na farbowanych lisach... Tyle ich, co tu użyją, aż ich wszyscy djabli pobiorą.
 — A tymczasem nasz brat... męczy się i z głodu zdycha!
 — Coś to nie słyszał o miłym Chrystusie, który przecie Pan Bóg był, a jak mu na świecie dojedli, — czy to my lepsi być mamy?!
 — Toś mądry!... Pats no pats...
 — Co mam patseć, a ocy sobie psować, mało się ich widziało, malowane kukły! Wolałby ja zobacyć wioskę swoją i chatę i matkę starowinę i żonę, co tam na przyzbie siedząc, ocy ociera.
 — A ty no — nie z parobkiem — rzekł drugi szydersko.
 Kułak mu nagrodził ten koncept boleśny.
 — Cicho! a nuż posłyszą, dopiero sobie na cięgi zarobimy. Gdyby wiedzieli, że my tu siedzim za ścianą.
 — A po cośmy téż wleźli, boć to ty