Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/70

 Rzucił ręką i postąpił daléj, nikt go nie powstrzymywał... znikł w tłumie.
 Młodzi i starzy pozostali pod wrażeniem jego smutnego proroctwa...
 — W tém ma słuszność — ozwał się jeden ze starych — zdegenerowani jesteśmy. Dawniéj gdyby tam nie wiem kto, choćby stokroć kniaziem był, przyszedł szlachcie naszéj niemiłemi wyrazy pluć w oczy, wszyscyby się do szabel porwali i trutniaby nie stało, boby go rozsiekano... a dziś daliśmy mu wyjść cało...
 — Czekaj pan — przerwał głos z tłumu — reduta nie plac boju... mamy sto djabłów, którzy nas wezmą w obronę, zobaczymy jak kniaziątko z tego wyjdzie, jeśli cichaczem jutro nie wyruszy z Warszawy...
 Wyrazy te były wymówione głośno, i z za tłumu głos na nie odpowiedział:
 — Do usług, nie wyjeżdżam, nie... kto zechce, mieć mnie będzie... służę...
 Znowu w sali około kieliszków nastało milczenie.
 — At! zapićby tę sprawę! — ozwał