Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/10

miał chatę darmo... Ot! gdyby się co w okolicy znalazło... jabym już i końca procesu nie czekał.
 — Zapewne, że niema go co czekać, — ze smutnym uśmiechem rzekł kniaź, — bo go można uważać za przepadły.
 Spojrzeli sobie w oczy raz jeszcze.
 — Czy książe co wiesz? — zapytał żywo Grzegórz.
 — Od wczoraj, mój drogi Metlico... a ty?
 — I ja także! — szepnął stary wzdychając, — ale... cóż wy na to?..
 — Widzisz, jestem spokojny, jużem to Bogu ofiarował.
 — Ale któż doniósł księciu? komu to było tak pilno przyjść ze złą nowiną?
 Kniaź z pod poduszki dobył kartę i podał ją Metlicy. Na półarkuszu stało nakreślone pospiesznie:
 „Na początek. Winszujemy księciu jegomości na łeb przegranéj sprawy z Woronieckiemi. Korjatówka cum attinentiis przepadła. To jeszcze nic... tylko tymczasem.. sygnaturka na celebrę...