Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/100

wadą było może to, że ją nieco za lekką mistrz płatnerz wyrzezał.
 Z miną znawcy rotmistrz naprzód obejrzał jéjmościankę po wierzchu. Pochwa była z czarnego jaszczuru, oprawa skromna w srebro wyzłacane, z czarném nabiciem. Rękojeść po staremu z łańcuszkiem.
 Rotmistrz obejrzał z uwagą, kiwając głową.
 — Jak się nazywa? — spytał.
 — Kto?
 — Jéjmościanka! — uderzył w pochwę.
 — Zwała się od pradziada Złotopiórką. On ją z Konstantynopola przywiózł.
 — Złotopiórką! — powtórzył rotmistrz i powoli wysunął z religijném poszanowaniem, począł ważyć w dłoni, popatrzał na arabski napis na klindze, cmoknął, odstąpił i w powietrzu parę razy machnął.
 — Niczego Złotopiórka, — rzekł — niczego; ale jakby dla mnie, niéma co wziąć, ręka nie czuje... przywykłem do cięższéj. W potrzebie łeb uciąć można — dodał, oddając szablę księciu.
 Otóż, co chciałem powiedzieć, jest wszystko. W kieszeni od szarawarów małego Woczyplunia, pistolecika, miećby nie wadziło, a dobrze go naładować i pod-