Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/112

pnął posługacz. — Ale gdyby książę dał na piwo przy téj zręczności...
 Skończyło się tedy na datku i śmiechu. Konstantemu zdawała się ostrożność zbyteczną zupełnie i postanowił przy pierwszéj zręczności zaprotestować przeciw téj nazbyt troskliwéj opiece.
 Przeszedłszy się, wrócili ze Stefanem na Marywil.
 Tu znowu czekał na nich Metlica, ale z miną chmurną i tajemniczą; co najprędzéj wziął ich obu na górę. Drzwi zamknął, poprowadził do okna i chwycił Konstantego za ręce.
 — Jedliście objad pod Orłem?
 — Tak jest.
 — Siedział przy was podżyły mężczyzna... —
 — Kapitan Panasiewicz z Rusi; wiele z nim mówiliśmy, znał mojego ojca, miły nadzwyczaj człowiek.
 — Przypatrzyłeś mu się książę dobrze?
 — Doskonale.
 — Poznasz go łatwo?
 — Dlaczego?
 — Taki to Panasiewicz, jak ja Lubomirski — dodał Metlica, zniżając głos — to bestyja, szpieg, zbój, co go na was nasadzili hrabiowie.
 — Ale cóż ci się śni?!