Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/12

Jest to sobie zgromadzenie poczciwych, którzy wszystkim dobrze życzą... Niech książe pójdzie ze mną...
 — Nie powiesz mi kto będzie?
 — Nie mogę mówić nic, tylko sumieniem ręczę, że ludzie zacni, choć niepokaźni. Coś tam książe posłyszysz i dowiesz się, co z życiem pogodzi...
 — Ale ja urzędownie jeszcze nie wyszedłem z więzienia, nuż mnie tam zobaczą?..
 — Kto? — uśmiechnął się Metlica strzepując ręką, — tamto wszystko swoi, ze stu djabłów nie będzie nikogo...
 — Więcéj mi nie powiesz?
 — Nie mogę... pójdziecie?..
 — Po co?.. jeśli chcesz?..
 — Proszę...
 Widząc, że książe się zgadza, skłonił mu się do kolan.
 — Nie potrzebuję nawet prosić księcia o tajemnicę, to się samo z siebie rozumie... jabym głową odpowiedział...
 Pokazał ręką sunąc po gardle.
 — Klucznikowi powiem, że pójdziemy