Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/120

 — Ano — zawołał Konstanty — a gdybyś się pan uraził? hę!
 Panasiewicz nie spodział się odpowiedzi... otworzył usta.
 — Gdybym był obrażony, tobym naturalnie poszukiwał satysfakcji dla mojego honoru.
 — Honoru? — szydersko powtórzył kniaź nie mogąc już wytrzymać — honoru?
 Panasiewicz zerwał się, słysząc wymówiony ten wyraz z intencją oczywiście złośliwą. Tak mu się to zdało dziwném, że nie wiedział co począć.
 — Mości książę, cóż to ma znaczyć?... jesteś u mnie w gościnie!
 — A tak, — rzekł Konstanty — ale czy w gościnie?
 — Jakto? a....
 Panasiewicz oparł się o stół i począł głośno chrząkać.
 — Kapitan dostałeś kaszlu? — spytał kniaź.
 — Nie... ale mnie djabli biorą, bo w. ks. mość przyszedłeś kpić sobie ze mnie. Ja tego nie lubię!
 — Nie wiedziałem! — uśmiechnął się książę.
 Oczy gospodarza zapałały. Nagle, sam nie wiedząc prawie co robi, palnął szklanką o podłogę.