Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/126

 Podkomorzyc złożył ręce z radości.
 — Ja go dopilnuję! woda i chleb. — A nachylając się do ucha Metlicy spytał: — Czy on nie miał stosunków z moskalami?
 I po gardle posunął sobie ręką.
 — Jest ich przyjacielem serdecznym, — odpowiedział kuchmistrz, — ale niech Bóg uchowa, by mu się co złego stało... tylko go trzeba wyleczyć postem o chlebie i wodzie...
 — Ja go dopilnuję, — odezwał się podkomorzyc, — człowiek teraz po śmierci nie ma co robić.
 Po chwilce niespokojnie zwrócił się do Metlicy.
 — Za pozwoleniem szanownego olbrzyma, czy gdyby mu dokuczały muchy, mam opędzać lub nie?
 — Uchowaj Boże! to dla niego będzie zbawienne...
 — A! a! — mruknął podkomorzyc, — i nie więcéj.
 — Nic, prócz żeby extra wody i chleba niczego się nie tknął, a jeźliby krzyczał, gębę mu zawiązać.
 Całe to przygotowanie do męczeństwa z zimną krwią urządził Metlica; księcia już nie było, uciekł do swéj izdebki.
 Podkomorzyc natychmiast pomyślał o