Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/209

 Trzeciego dnia Siemionowicz powrócił znowu i zastał księcia samego, Metlica był w drugiéj izdebce. Od czasu ostatniego wypadku stał on się wielce pobożnym i część znaczną dnia spędzał na modlitwie.
 Przybyły pieszczotliwy był i nadskakujący jak nigdy, przysiadł się do łóżka, uchwycił księcia za rękę i spytał cichym głosikiem.
 — Jakże się książe miewasz?
 — Źle, — odparł Konstanty, — cierpię jeszcze.
 — Na duszy i na ciele, — rzekł wpatrując mu się pilno w oczy kusiciel. — Nie kryj się książe przed krewnym, który mu dobrze życzy i pragnie z serca... jego pomyślności.
 Konstanty spojrzał milcząc.
 — To przecie wszystkim wiadomo, — mówił Siemionowicz, — że książe masz sercowe strapienia z powodu kasztelanowéj.
 — Strapienia? — zapytał Konstanty, — z jakiegóż powodu? Jestem smutny, ale powodu do zmartwienia nie mam...
 — Książe wiesz o przybyciu jéj opiekuna?
 — Słyszałem.
 — No, to zapewne wiadomém mu będzie, że on tylko dlatego tu przybył, aby zamiarom waszym i kasztelanowéj stanąć