Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/245

ruki zamiast wąsa stary pasorzyt, — piękna pani! jedno twe spojrzenie uzdrowiłoby...
 Starościna zaczęła się okrutnie śmiać.
 — Powiedzże mi, a twój... antagonista... ów książe! nie wiesz, co się z nim dzieje?
 Pancini obejrzał się na wszystkie strony.
 — Tsyt! — rzekł, — wszak pani wie?
 — Nic nie wiem.
 — Z tysiąca nocy historja!.. wprowadzono mnie nadużywając mojego dobrego serca, w tę przygodę, ale dziś w pełni oddaję mu sprawiedliwość, najczcigodniejszy człowiek w świecie... pan miljonowy! wielkiego rodu, godnéj familji... zacny, przezacny potomek... Odziedziczył niezmierne dobra...
 — Kiedy? jak? gdzie? po kim?
 — Tajemnica!! To pewna, że wszyscy teraz są przekonani, iż miał zawsze słuszność, że go spotwarzono niesprawiedliwie i że... zrobi ogromną karjerę...
 — Skądże pan wiesz?
 — Niech pani posłucha... vox populi, voz Dei... nie mówią o nim, jak z największym szacunkiem! umyślnie milczą wszyscy o przeszłości, król mimo młodego wieku chce go koniecznie ozdobić orderem świętego Stanisława dla zasług przodków...