Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/253

w bramę, która tak dalece była do tego nieprzygotowaną, iż landara w niéj uwięzła.
 Musiano posłać ludzi i słup jeden wyrwać z gruntu, aby powóz się wtoczył.
 Metlica nie mógł zrozumieć, jakiego to tak szerokiego gościa Pan Bóg dawał.
 Na wszelki wypadek włożył kapotę i stanął na przyjęcie. Z karety wyskoczył maleńki chudy, suchy, żywy człowieczek z twarzą pargaminową, ale oczkami nader młodo patrzącemi.
 — Jest książe Konstanty? — zawołał.
 — W polu mości dobrodzieju, przy bronach, — odparł Metlica.
 — Poślijże jegomość po niego, bo ja mam pilny interes, koniom każ dać obroku i jak mi Pan Bóg miły, jeźli macie co jeść, bom okrutnie głodny.
 — Ale wszystko jest! chwała Bogu dom zaopatrzony! — odezwał się z dumą Metlica przypatrując się gościowi. — Nie mógłbym téż spytać?
 — O co spytać? — śmiejąc się rzekł suchy człowieczek, — pewnie, kto ja jestem? Otóż nic z tego! nic z tego! i ludzi darmo nie pytajcie, bo wam nie powiedzą nic! Rozumiész.
 Poklepał go po ramieniu.
 — Bądź asindziej spokojny — dodał — choć cię nie znam, domyślam się żeś Grze-