Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/260

mała rozwód i wolną jestem jak ptaszę! Pan Bóg zawsze dobre czyny wynagradza... Więc to już pokwitowane, bo on za księcia zapłacił.
 — Ale ja zostałem dłużnym...
 — Książe zabawisz z nami?
 — Nie, pani, czekam jeszcze chwilę i lecę do cichéj wsi, po któréj tęsknię.
 — Czekam? na co? — z uśmiechem spytała starościna, — proszę mi powiedzieć prawdę.
 — O! najszczerszą! Wkrótce ma być ogłoszoną jakaś reforma... wszyscy z drżeniem i nadzieją oczekują jéj... ja także.
 — Ah! tylko na to?
 — Możeż być co ważniejszego? — rzekł Konstanty.
 — To... dla panów! Dla nas reforma kapeluszów jest daleko ważniejsza... — śmiała się Gietta. — Będziesz pan na dworze?
 — Wątpię.
 — Porobisz znajomości?
 — Nie widzę potrzeby szukać ich teraz, gdym się dawniéj bez nich obchodził.
 — Zawsze więc pozostaniesz książe tym dzikiem?
 — Zdaje się, że natury swéj nigdy się nie pozbywa; mogłażbyś pani zcierpieć samotność i ciszę?