Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/276

nie mogły... Konstantemu zwilżyły się powieki...
 — Jesteście tu? jakim sposobem?
 — A! pani, nie śmiałem...
 — Przyjść do mnie?
 — Czémże ja jestem dla pani?
 Kasztelanowa cofnęła się o krok.
 — Cóż się stało? — spytała.
 — Jam był skazany na wygnanie przez nią? uległem wygnaniu. Mógłżem odepchnięty powrócić?..
 — Odepchnięty! — powtórzyła kasztelanowa.
 — Mój list, gdym wyjeżdżał?
 — Jam żadnego nie odebrała!
 Z trwogą spojrzeli po sobie, jakby pomiędzy niemi teraz dopiero przesunęło się jakieś widmo blade...
 — Mów książe, — zawołała wdowa, — ja dotąd nie rozumiem nic... ja tylko wiem, żeś wyjechał nie rzuciwszy mi słowa... i żem przyszedłszy sama na Marywil, znalazła pustkę z drzwiami otwartemi..
 — Kiedy?
 — Po waszym wyjeździe.
 Konstanty ręce załamał.
 — Powiedziano mi, żeś się mnie wyrzekł!