Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/279

rościna. — Pierścień więc kasztelana, zdjęty z trupiego palca, dała nowemu małżonkowi... To zła, to bardzo zła wróżba!
 I odwróciła się z piosenką na ustach, choć może białemi zgrzytając ząbkami.
 — Słuchajno, hrabio! — mówiła w pół godziny potém, chwytając poddanego jéj zawsze Siemionowicza. — Nie widziałeś hrabiego Zenona?
 — Kręcił się wczoraj w liczbie malkontentów milczący.
 — Czy wie o powrocie księcia?
 — Ja sądzę.
 — A cóż, myśli dać mu za wygraną?
 — Nie wiem.
 — Ciekawam!... Sprowadź mi go, proszę... dawno go nie widziałam...
 Hrabiątko było posłuszne, ale dopiero trzeciego dnia hrabia Zeno, kwaśny, zjawił się na pokojach pięknéj Gietty.
 Był on jednym z filarów partji hetmańskiéj, która — na spisek trzeciego maja oburzona, a radością powszechną zmuszona milczeć — warczała pocichu, pełen był gniewu na zuchwalców, na króla niedołęztwo; pełen uwielbień dla heroizmu Suchorzewskiego a wzgardy dla słabości marszałka Sapiehy. Nie mógł myśleć ni mówić o czém inném, tylko o poniesionéj klęsce.