Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/280

 — Ale mój hrabio, — ozwała się do niego po niecierpliwém wysłuchaniu starościna, — zapominacie coś o waszym kniaziu.
 — Przyjdzie nań kolej! — mruknął hrabia,
 — Gdy wyjedzie z żoną!
 — Jakto, z żoną? alboż się ożenił?
 — Przynajmniéj się żeni! to pewna... z wdową po kasztelanie. Zakochany, szczęśliwy.
 Hrabia Zeno bawił się dewizkami od zegarka.
 — A wasza vendetta? — spytała cicho pognębiona.
 Zeno się namyślał.
 — Zobaczemy, — rzekł.
 — Jużbyście się pogodzić powinni.
 — My? pogodzić? nigdy! — krzyknął Zeno — honor domu wymaga...
 — Krew dał za krew... czegóż chcecie więcéj? — mówiła wpatrując się w niego i uśmiechając szydersko.
 — Mnie trzeba życia za życie.
 — Nader patetycznie! — zaśmiała się Gietta, — ale już teraz kaleki pułkownika użyć trudno.
 — Przecieżem ja nie kaleka.
 — Cóż? pozwalibyście go na średniowieczny sąd Boży? A! przyznaję, toby