Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/291

z zuchwałą miną, jakby nie postrzegając wcale księcia, zbliżył się ku niéj,
 Lękliwém okiem rzuciwszy, Nina wymykała się szybko, ale dawny wielbiciel stanowczo zagrodził jéj drogę. Konstantemu krew uderzyła na twarz.
 — Pani się nawet nie da przywitać? — zawołał.
 Kasztelanowa podniosła oczy, skłoniła głowę, widocznie pokazując, że chce przejść; on stał uporczywie.
 — Ani pożegnać? — dodał ironicznie, spoglądając na kniazia, z którym wcale się nie witał.
 — Pani kasztelanowa życzy sobie ztąd wyjść! — przerwał Konstanty.
 — A ja życzę sobie popatrzeć na panią kasztelanową! — odparł starosta. — Czy pan mi tego zabronisz?
 — W téj chwili burdy poczynać nie myślę! — zawołał kniaź — ale gdzieindziéj i kiedyindziéj moglibyśmy się o to rozmówić!
 Starosta niby nie dosłyszał.
 — Jak, jak? — zapytał, umyślnie nadeptując na nogę Konstantemu.
 — Spodziewam się, że mówiłem wyraźnie! — odpychając go zlekka. — Do zobaczenia!
 Z ironicznym śmiechem podnosząc ka-