Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/307

 Po chwilce podeszli wszyscy i skłonili się sobie zdaleka.
 Starosta począł się przechadzać z miną człowieka roztargnionego i niewiele dbającego o to, co się stać może.
 Przyjaciele poszli umawiać się o broń.
 Wtém hrabia Zeno wystąpił.
 — Za pozwoleniem panów! Zdaje mi się, że jabym mógł prosić starostę o ustąpienie mi pierwszeństwa, do którego mam pewne prawa... Czy mogę?
 Starosta ruszył ramionami.
 — Jeżeli się książę zgodzi.
 Spytany Konstanty odparł, że mu to wszystko jedno.
 — A więc ja pocznę! — zawołał hrabia. — Na pistolety.
 Sekundanci posunęli się w głąb lasu, szukając stosownego miejsca; odmierzono dwadzieścia kroków. Strzelać miał każdy, kiedy mu się podobało.
 Milczenie panowało nieprzerwane tylko szelestem kroków i brzękiem broni... w dali śpiewała dziewczynka zbierając grzyby i dzięcioł kuł drzewo zapalczywie. Przeciwnicy stanęli przeciwko sobie i szli... Kniaź uścisnąwszy Stefana, stanowisko swe zajął i z podniesioną bronią, wolnym bardzo posuwał się krokiem, widocznie dając pierwszy strzał przeciwnikowi. Hra-