Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/311

coup! un très joli coup... Ależ przecie i na mnie koléj przyszła.
 Zamyślony dobył złotéj tabakiereczki z kieszeni, otworzył ją powoli, podał otaczającym, zażył odrobineczkę małą i schował nazad do kieszeni. Obok niego stał hrabia Zeno chmurny i namarszczony...
 — Ty nas pomścisz! — zawołał chmurnym głosem.
 — C’est ça! — odparł starosta, — vous allez voir. — Za pozwoleniem, — dodał głośno, — za pozwoleniem... czy to się sprzeciwia prawom pojedynku, żebym ja pistoletów spróbował i raz do celu strzelił?
 Świadkowie spojrzeli na siebie.
 — To tego, — rzekł rotmistrz, — nic tego, ale pierwszy raz słyszę...
 I ruszył ramionami.
 — Książe pozwala? — spytał starosta.
 — Bardzo chętnie... — odparł Konstanty.
 Zawsze jak najspokojniéj starosta kroków dwadzieścia pięć odmierzył, na sośnie przylepił kawałek papieru z wydartą w pośrodku dziurą... odszedł... wycelował, strzelił i prosił o weryfikację...
 Kula uwięzła w istocie nie przedarłszy papieru w korze drzewa.
 — Dosyć, że ja strzelać nie zapomniałem, — odezwał się po chwili, — to mnie cieszy.. a zatém...