Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/316

pędził ją w ten labirynt, z którego wyjść nie umiała.
 Piękna Gietta wiedziała nawet miejsce i godzinę pojedynku i nazwiska przeciwników. Ze zgrozą myślała, że może odrobinę przyczyniła się do podpalenia tego ognia, w którym książe lazaron miał się nieochybnie spalić.
 O godzinie drugiéj kazała zaprządz konie i wieźć się do kasztelanowéj. Po co? sama nie wiedziała może.
 Zastała ją w pokoju ustronnym, siedzącą, wpatrzoną nieruchomie w ścianę, bezwładną jakąś i zmartwiałą.
 — Czyś nie chora? — spytała.
 — Ja? nie.
 — Smutna?..
 — Nie...
 — Oczy masz czerwone, jak gdybyś płakała?
 — Ja? to ci się tak zdaje.
 Gietta poczęła chodzić po pokoju, wzdychając i poglądając na zégar.
 — Widziałaś księcia?
 — Dziś? — widziałam.
 — Dawno?
 — Nie ma dwóch godzin.
 — Jakżeś go znalazła?
 — Dlaczego pytasz mnie o to... wiész o pojedynku?