Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/55

 — Cóż książę myślisz?... jaką obierasz karjerę?
 — Nie miałem wyboru, prawie wszystkie są dla mnie zamknięte. Ręka życzliwego człowieka otwiera mi taką, któréjbym był nigdy sam nie obrał sobie.
 — Cóżto takiego? — zapytała, ciągle bardzo chłodną starając się okazać, kasztelanowa.
 — Będę... pomocnikiem w biurze bankiera — cicho szepnął książę.
 — U Tepperów, u Kabrita, u Prota Potockiego, czy u Blanka?
 — Nie, pani, w małym domu u poczciwego Kapostasa... którego podobno nikt nie zna.
 — Ale cóż za przyszłość?
 — Ja nie mam żadnéj, i na to jestem zrezygnowany — rzekł Konstanty; — pracować muszę... los mną rozporządza.
 Piękna pani popatrzała nań i zamilkła.
 — A! — rzekła po chwili, spuszczając oczy — gdyby nie okoliczności nieprzyjazne, cóżby właściwszego było nad zawód wojskowy?.. ale o tém... prawda? i myśleć nie można.
 — Tak, pani, mam nieprzyjaciół, którzyby mnie nie dopuścili...
 Konstanty czuł się jak przykuty do krzesła, nie umiał odejść; słuchałby jéj