Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/57

 — A! przepraszam, przerwałam miły tête-à-tête.
 Książę sczerwieniał od gniewu. Nina rozśmiała się, choć się lekko zarumieniła i podbiegła ku przyjaciółce. Starościna ledwie pogardliwie ruszyć raczyła główką księciu i weszła, starając się nie widzieć go. Zamiast wyjść natychmiast, co byłoby niegrzeczném, Konstanty pozostał jeszcze chwileczkę.
 Gietta umyślnie usiadła do niego plecami.
 — Nie dziwię się, że książę dla oglądania kasztelanowéj cudów dokazuje; ale cały świat sądził, że książę siedzisz za zabójstwo w więzieniu.
 — Siedziałem — odparł draśnięty książę — nie za zabójstwo, ale żeby zmusić do procesu o gwałt i porwanie kobiety... za który zabiłem hrabiego.
 — To był mój blizki krewny — przerwała starościna.
 — Niezmiernie mi żal... pani — dwuznacznie rzekł książę.
 Starościna się odwróciła.
 — Zmizerniałeś pan w wieży!
 — Być może.
 — Więc wypuszczono go?
 — Wyszedłem sam.