Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/7

smutnym uśmiechem. — Będę cię tylko prosił, ażebyś kilka książek odniósł Stefusiowi do koszar.
 — I wziął inne? — spytał Metlica.
 — Nie, innych już nietrzeba.
 Znowu spojrzeli na siebie, badając się wzajemnie.
 — Mój kochany opiekunie! — odezwał się po chwili książę, — to więzienie moje wiecznie trwać nie może, proces się także kiedyś rozwiązać musi... bez wątpienia źle.
 — Pewno, że źle, — wtrącił Metlica z westchnieniem. — Mierzyński nic dobrego nie rokuje.
 — Trzeba coś myśleć o sobie — dokończył więzień.
 — Otóż to jest, trzeba czekać, — rzekł Metlica i zamilkł.
 — Wziąć się muszę do jakiéjś pracy.
 — Naprzykład?
 — Poradź mi!
 — Ja?.. o, to trudno! — począł stary. — Gdzieindziéj na bożym świecie, mówią że wszystko wszystkim otwarte. U nas inaczéj. Dla szlachcica, a co gorsza, dla księcia