Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/70

 — Czy pani możesz żądać śmierci i nieszczęścia rodziców?
 — Co książę mówisz?
 — Powtarzam, czy możesz żądać nieszczęścia, rozpaczy, śmierci rodziców?
 — Ale cóż to ma znaczyć?
 — Pomyśl pani, a odgadniesz.
 Julka zapłonęła.
 — Ja wiem wszystko, — zawołał książę; — dowiedziałem się przypadkiem. Na miłość Boga!... czyż możesz pani, będąc tak okropnie zdradzoną, wierzyć lada komu?... czyż dom rodziców już pani obrzydł?
 Julja zdziwiona popatrzyła oczyma pełnemi gniewu.
 — Myślisz książę, że mi tu tak dobrze? — zawołała. — Ojciec mnie nie kocha, matka mnie nie rozumie... siedzę zamknięta jak w klasztorze... wszyscy mnie palcami wytykają. Takiego losu nie zniosę.
 — Ale gorszy cię czeka! — zawołał Konstanty. — Nie znam imienia tego człowieka, który mimo dozoru rodziców wkradł się tu nie wiem jakim sposobem, ale to człowiek podły,
 — Nie znasz go pan i mówisz...
 — Bom przed godziną słyszał, jak się chwalił, że, wykradając cię, dowiedzie, iż