Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/71

niewartą byłaś, aby za ciebie ginął człowiek. Jestto rzecz uknuta umyślnie.
 — To nie może być! — krzyknęła Julja.
 — Czyż myślisz, że taką rzecz jabym skłamał?
 Ruszyła ramionami.
 — Albo ja wiem?
 — Zlituj się nad sobą, — dodał kniaź — dziś jesteś niewinną ofiarą, jutro staniesz się pośmiewiskiem i... zabijesz ojca!
 Julja zaczęła płakać.
 — Ojciec, ojciec! — poczęła łkając, — ojciec mnie już nie kocha... ja tu nie mam co robić. Przyszłości niéma dla mnie... Mam ginąć... przeznaczenie takie... to zginę!
 — Zlituj się, zlituj! — załamując ręce wołał książę, — niechże się serce w tobie obudzi!
 — E! co mi tam książę prawisz! — zza łez odparła nagle. — To są bajki, ja nie nie wiem.
 Konstanty zmianą głosu stanął zdumiony; spodziewał się przemówić do serca... znalazł je zamkniętém.
 — Byłaś już przyczyną śmierci jednego człowieka! — zawołał — strzeż się, ja i drugiemu nie przebaczę.
 — Kto księcia prosił o opiekę? — prze-