Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Syn marnotrawny.djvu/168

 — Ale, moja droga, to téż interesów tak zwlekać i ciągnąć się niegodzi. Czegóż się ociągać? niech sobie ludzie plotą co chcą!
 Pedogra może uderzyć bez żadnéj widoméj przyczyny...
 — Mówiłam już kilka razy — szepnęła córka — ale żeby doprowadzić do końca, trzebaby z mojéj strony takich ofiar, takich obrzydliwych przymilań, do których ja w téj chwili, doprawdy, nie czuję się zdolną.
 Mówiąc to wojewodzina wstrzęsła się cała i plunęła, potém zwróciła ku oknie i zapatrzyła w nie.
 — Daliborski jest bardzo zacny człek — dodała zimno starościna — a potém, zdaje mu się że trochę we własnéj sprawie działa. Umiałaś go doskonale usposobić.
 Wojewodzina z pogardliwą minką odparła:
 — A! mam go już dosyć tego Daliborskiego; prawda, że do czasu go oszczędzać potrzeba, ale tak jest złego tonu, tak trywialny...
 — Przecież, kochana Dosiu, i ten był dawniéj w łaskach: tylko się nie gniewaj!
 Dwie kobiéty zmierzyły się wzrokiem, wcale nie właściwym matce i córce.
 — A jeżeli mama téż ma prawo, wymawiać mi, chwilowe fantazye moje. Któż ich nie miał?
 Starościna uśmiechnęła się ironicznie.
 — Tak i nawet ja, ale byłam szczęśliwsza.
 — Może zręczniejsza — dodała córka.
 — Dosiu — krzyknęła matka głosem zmienionym.
 — Mamo! — odpowiedziała córka, któréj twarz zaogniła się gniewem.
 Usłyszawszy to, służące, widać przywykłe już do podobnych wybuchów pomiędzy starościną a wojewodziną, zwinęły się i pouciekały. Zostały sam na sam z sobą matka z wyrazem szyderstwa na twarzy, córka rozgniewana i czująca się panią w domu. Chwilę milczenie trwało: obu im głosu zabrakło.
 — Bardzo mamę proszę — odezwała się z dumą i tonem niemal nakazującym wojewodzina — ażebym więcéj w moim domu nie potrzebowała znosić takich scen!
 Starościna odwróciła się do niéj, wstrzymując widocznie gniew, którym wrzała, zaciskując usta i prostując się.