Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Syn marnotrawny.djvu/202

 — Ale gdzież zaś! Żyją, zdrowi wszyscy trzej! Dwóch jest w Warszawie i z tymi jaknajlepiéj jestem; apres tout, wcale dobre ludziska, tylko znów na mężów, to co innego! Trzeci, pewnie w tych dniach dla rozwodu przyjedzie.
 — Trzy razy rozwiedziona? — zapytał uśmiechając się wojewodzic — ale to sztuka w tak krótkim czasie.
 — I sztuka było przeżyć te wszystkie przejścia! — westchnęła biédna rozwódka. — To téż straciłam cerę, świeżość...
 Wojewodzic pochwycił ją za rączkę.
 — Chcesz pani chyba, abym się unosił nad nią!
 — A dlaczegóż nie! unoś się! — odezwała się stolnikowa. Niémam nic przeciwko temu! Ja bo się kiedyś w waćpanu kochałam szalenie, gdyś był Dosią zajęty. A zazdrosnam była!
 Potrząsła główką.
 — Ale my już obojeśmy starzy! przeżyliśmy dużo.
 — Ja, nawet zawiele! — rzekł wojewodzic.
 — A ja? wiesz? dużo, dużo i z tego wszystkiego niéma nic. Ani chwilki szczęścia. Świat mi obrzydł.
 — O klasztorze myślisz, stolnikowo kochana — śmiał się gospodarz — to zawcześnie.
 — A! ktoby tam o nim myślał. O! nie — prawiła stolnikowa. — Przyjechałam się rozerwać. Dałam sobie słowo, że teraz tak rychło już za mąż nie pójdę! bo to nudna rzecz.
 Obejrzała się po pokoiku.
 — Pfe! jakbo mieszkasz! — poczęła po chwilce. — Tak mi waćpana żal! Ale, a propos: byłam u Dosi.
 Wojewodzic, który stał pochylony przy niéj, odprostował się.
 — Winszuję — rzekł zimno.
 — Jużciż za złe mi téj ciekawości brać nie można. Byłam ciekawa po prostu! Co się z téj twojéj Dosi zrobiło!
 — Mojéj! — krzyknął wojewodzic ramionami wzruszając.
 — A jużciż! przedemną niéma sekretu! Szpiegowałam was, bom była zazdrosna.
 — Pozwól pani stolnikowo — przerwał opryskliwie wojewodzic — bym dla jéj ciekawości dodał, iż ta moja Dosia, dziś macocha, chciała mnie otruć czekoladą, a parę razy zbójów nasyłała na moje życie!
 Krzyk się dał słyszéć i stolnikowa oczy sobie zakryła. Gdy się