Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Syn marnotrawny.djvu/266

 Zaledwie usłyszał w przedpokoju chodzenie nowego kamerdynera, gdy zadzwonił.
 Z obojętną miną wszedł zawołany.
 — Słuchajno — odezwał się wojewoda głosem rozkazującym — czuję się dziś lepiéj, jeżeliby kto z gości się do mnie zameldował... przyjąć. Rozumiesz?
 Służący zdumiał się bardzo.
 — Ale.... — przerwał.
 — Ale tu niéma: słyszysz dyspozycyą i spełnij co ci kazano.
 Wskazał na drzwi.
 Niespodzianém tém wystąpieniem nadzwyczaj zdziwiony kamerdyner, poszedł o niém donieść wojewodzinie, która wziąwszy z sobą matkę, wpadła do pokoju męża.
 Spojrzawszy nań dostrzegła w nim zmianę. Starościna się zbliżyła.
 — Cóżto, pan wojewoda jakieś wydaje rozkazy, bez względu na to co doktor nam za dyspozycye zostawił? Cóżto to jest?
 Wojewoda podniósł głowę i niby się nawet uśmiechnął, czego dawno na jego ustach nie widziano.
 — To mości dobrodziejko, znaczy, że się czuję zdrowszym, i że doktora się radzić a u jéjmości pozwolenia się dopraszać nie widzę potrzeby!
 Kobiéty spojrzały po sobie.
 — No, tak — mówił wojewoda — dosyć téj kurateli, chcę moję wolą mieć... i... kwita.
 Żona ruszyła ramionami i odezwała się zimno:
 — To są zachcianki i fantazye, choroby właśnie dowodzące. My wiemy co doktor nakazał.
 — Dajże mi acani pokój i z doktorem i z tą swą czułą opieką: mówię że mam tego dosyć.
 — Co waćpanu jest? — zawołała starościna.
 Rozdrażniony wojewoda na to zapytanie, wystawił ogromny czerwony język.
 — Patrzajże asindźka żem zdrów?
 Starościna odskoczyła: kobiéty stały niewiedząc co mówić i co robić.
 — I proszę — dodał stanowczo wojewoda, — abym na obiad dostał nie waserzupkę, jajko i skrzydełko od kury, ale kawał mięsa. Co u licha, głodem mnie morzycie?