Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Syn marnotrawny.djvu/269

 — Powiedzże to magnifice! — rzekł wojewoda. — A dyeta?
 Doktor coś począł o niéj długo, widać było że chciał interpretacyi szerokie zostawić pole.
 Pomówiwszy chwilę, doktor wrócił do wojewodzinéj.
 — Jakżeż go pan znalazł? — spytała.
 — Ożywionym — odparł niemiec, — nie gorzéj, owszem lepiéj.
 — Ale niespełna rozumu! słowo daję — wtrąciła starościna — pomieszanie ma. Jedno się drugiego nie trzyma, dziś prawi co innego, jutro naodwrót. Gorączkę czuć w nim... Jest fiksat.
 Wojewodzina pytająco spojrzała na doktora. Daliborski także. Konsyliarz milczał, ściąwszy usta.
 — Że nie jest w zupełném posiadaniu zmysłów — odezwała się wojewodzina — to pewna.
 Doktor milczał jeszcze.
 — Cóż pan mówisz? — spytał mecenas.
 — Nie mówię nic — rzekł niemiec.
 — No, ale gdyby koniecznie trzeba powiedziéć? — dodał Daliborski.
 Czekano w milczeniu.
 — Nie umiałbym zdecydować o tém i skłonniejszybym był przyznać, że jest przytomnym.
 Starościna z gniewu uderzyła w ręce.
 — Ale konsyliarz sam byłeś tego zdania — zawołała.
 — Ja nie miałem żadnego zdania — począł niemiec flegmatycznie. Widuję chorego rzadko i na krótko, spuszczałem się w tém na obserwacye osób, żyjących ciągle z wojewodą. Co do mnie, ja tu nie widzę najmniejszego śladu pomieszania.
 Wojewodzina, która po mieście głosiła wcale co innego, ulękła się i zagniewała.
 — A! to coś nowego! — ozwała się z przekąsem — to coś nowego?
 Doktor stał nieporuszony, jak gdyby nie słyszał; wyjął zegarek, spojrzał nań i widocznie dłuższéj unikając rozmowy, skłonił się, zabierając wychodzić.
 Daliborski pogonił za nim; dwie jéjmoście zostały same.
 — Kto tu winien, ja nie wiem! — odezwała się starościna — że nie ja, to pewna!
 — Szłam przecież za radą waszą! — ironicznie, złośliwie odezwała się córka.