Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Syn marnotrawny.djvu/41

 To mówiąc, broniącego się chwycił za rękę, a widząc, że się w ulicy ludzie ciekawie skupiać zaczęli, gwałtem go wciągnął do najbliższéj kamienicy, u któréj drzwi ogromne grono winne, niegdy złocone, dziś zczerniałe, wisiało, a nad niém staroświecka wiecha.
 Skinął pan na powóz aby sobie szedł daléj, a sam ciągnąc pochwyconego w ulicy, rozpatrzywszy się w ciasnym korytarzyku, do którego weszli, wprowadził do sklepionéj izby na dole.
 Stała ona pustkami w téj dnia godzinie. Niezatrzymując się w niéj, poszli do mniejszéj izdebki o jedném oknie. Tuż za nimi przywlókł się otyły mężczyzna.
 Pan z kolasy rzucił mu zdala:
 — Butelkę na dukata! Słyszysz, żeby mi dobra była, bo mam zwyczaj w łeb lurą ciskać!
 Tu dopiero puścił Wicka jego przewodnik, i zawołał, drzwi zamykając z łoskotem.
 — Ale gadajże u licha co się z tobą stało? gadaj!
 Wicek padł był na ławę; widać w nim było wzburzenie wielkie... milczał.
 Brunet z czarnémi oczyma stał naprzeciw i zżymał się.
 — Mow-że!
 — Niéma co mówić! — odparł głosem słabym Wicek. — Wina! héj! kiedy wina, to wina!
 Brunet we drzwi uderzył.
 — Dawaj wino!
 Zjawił się gospodarz z jedną butelką w ręku, drugą pod pachą, trzecią wystającą z kieszeni.
 — Niech jaśnie oświecony książę wybiera...
 Chłopak lampki stawił i złoty płyn się w nie przelewał. Książę go wąchał i ostrożnie próbował, cmokając, gdy Wicek już lampkę wypił i nastawił, by mu ją powtórnie nalano. Trzy tak z rzędu wlawszy w siebie pośpiesznie, dopiero tchnął.
 Gospodarz był już za zamkniętémi drzwiami.
 — Na stare koleżeństwo nasze zaklinam cię, mów-że! — krzyknął książę.
 Wicek się strząsł cały.
 — Powinienbyś się domyślić — rzekł. — Ojciec się mnie wyparł, ja jego; niéma wojewodzica, niéma ojca, niéma familii; nazywam się Wicek Szarzak i szukam po świecie awantur, aby mi kto oddał tę