Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Syn marnotrawny.djvu/47

 — Któż oddaje!? — zawołał książę z zapałem. — Gdyby potrzeba było oddawać, proszęż cię, czy wartoby było pożyczać?
 — Masz racyą!
 — Lichwiarze odzierają wszystkich, należy im się odwet.
 — Słusznie. Projektby mi się uśmiechał — odezwał się Wicek — dwie tylko rzeczy stoją na przeszkodzie. Macocha w Warszawie, a tu ów buziak wiśniowy czarnobrewéj Włoszki mojéj!! Powiadam ci: malina!
 — Powiédz mi lepiéj jak się zowie?
 Wicek potrząsł głową.
 — Hm! a gdybym ja zgadł sam!? — spytał książę. — Siostrzenica doktora, Włoszka?? prawda?
 Leżący na ławie nic nie odpowiedział. Książę przechadzał się po izbie nucąc.
 — A propos — rzekł jakby od niechcenia. — Jestem w Lublinie, muszę mojego starego doktora, niegdyś naszego nadwornego, odwiedzić. Jest to także Włoch, niejaki Mellini. Dziwak wielki!
 Stanął i popatrzał, krzywiąc usta do śmiechu, na Wicka, który minę zrobił na seryo...
 Trwało milczenie dosyć długo... Książę powtórnie na zegarek spojrzał.
 — Wojewodzicu mojéj duszy — przebąknął — pij i chodźmy.
 — Dokąd? — odparł Wicek — po co? Mnie tu w chłodku wcale dobrze. Każ przynieść jeszcze parę butelek wina... Po co na skwar wychodzić?
 — Ale mnie pilno do Warszawy.
 — Mnie nic a nic! — rzekł leżący. — Dla miłości mojéj możesz parę godzin poświęcić.
 Książę ramionami zżymnął.
 — Gdybym ci się na co przydał?
 — Parę godzin dobrych przy winie, toż przecie czysta wygrana — rzekł Wicek.
 — A potém ty zemną do Warszawy?
 Leżący potrząsł głową.
 — Marzy ci się twoja czarnobrewa Włoszka, na któréj mścić się chcesz za macochę — mówił daléj książę. — Robisz z niéj przedemną sekret niepotrzebnie. Łatwo mi odgadnąć, że mój stary Mellini jest jéj wujaszkiem. Innego tu Włocha doktora niéma.