Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Syn marnotrawny.djvu/49

 — Cóż to jest za potwór? — zapytał książę.
 — Lichwiarz! — odparł Wicek. — Coś mu się tam należy.
 — Chodź wpan tu! — krzyknął książę.
 Niepewien czy bezpiecznie usłuchać było, wahał się nieco żyd; lecz w ostatku próg kłaniając się przestąpił.
 Krzywy był, jakby połamany, odziany biédnie. Czapka tylko i kij różniły go od żebraka. Pierwsza z nich, mimo gorąca, miała resztki kosztownego futra, a laska skówkę srebrną.
 Wszedłszy lichwiarz, najprzód księciu jegomości, potém Wickowi oddał pokłon.
 — A! to Fajwel! — zawołał śmiejąc się książę.
 — A! jaśnie oświecony monarcha nie zapomniał biédnego sługa! — odezwał się uradowany stary. — Tysiąc lat księciu jegomości....
 — Jakżebym ja mógł cię zapomnieć, kiedyś mnie, pamiętasz, czasu trybunału, gdy się sprawa agitowała, zdarł bez miłosierdzia i to jeszcze na zastaw!
 Fajwel robił miny dziwne słuchając: ramionami zżymał, brwi podnosił, ręce rozstawiał i ściskał, pasa poprawiał.
 — Fajwel zdarł! a! — odezwał się. — Fajwel jest ubogi człek, co niéma grosza na szabas... Fajwel służył i pomagał, ale on swoich pieniądzów nie dawał! Fajwel ma czystego sumienia!
 To mówiąc żyd, oczy zwrócił ku Wickowi. Jawném było, że przyszedł tu w nadziei, iż natręctwem tém wyrobi może spłatę długu przez księcia. Zawiódł się na tém mocno. Właśnie on wpadł na myśl całkiem inną.
 — Wiész Fajwel — odezwał się — żeś ty mi tu wcale na rękę przyszedł; myślałem po ciebie posyłać.
 Wskazał ręką na wojewodzica.
 — Musisz mojemu przyjacielowi pożyczyć pieniędzy!
 Po milczeniu znaczącém, w czasie którego usta żydowi zapadły jakoś dziwnie, Fajwel rzekł cicho:
 — Jaśnie oświeconego pan przyjaciel mnie już i tak winien...
 — Tém lepiéj, sumka się zaokrągli — wtrącił książę.
 — Ona już jest okrągła — szepnął Fajwel.
 — Ja poręczę! — rzekł książę.
 Fajwel oczy podniósł.
 — Za wszystkie? — spytał.