Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Trapezologjon.djvu/118

 Znów dosyć długo czekano na odpowiedź.
 — Czy są skarby w zamczysku starem w Berbeciach? poddał niespokojny podkomorzy zacierając czuprynę.
 — Są, odpowiedział głos wyraźnie.
 — A co? nie mówiłem, zawołał stary podskoczywszy, są... teraz cicho! Gdzie?
 — Na prawym rogu....
 — Tam stoi kaplica?
 — Tak jest.
 — Gdzie są?
 — W kaplicy...
 — Jakimże sposobem? to część zamku nowa?
 Głos zamilkł.
 — Trzeba kopać?
 — Nie! trzeba się modlić.
 Podkomorzy jakoś tego dobrze nie zrozumiał.
 — No i cóż? spytał.
 — I będą skarby....
 — A poślę choć do Tarnorudy! krzyknął stary.... do Częstochowy... A wiele tam jest? co tam jest? mówił żywo... jakie skarby?
 — Skarby nieprzeliczone!
 — Złoto czy brylanty?
 — Coś lepszego od brylantów i złota....
 — Emigmatyczny, rzekł podkomorzy, ale cóż przecie?
 — Skarby... odparł głos.
 — To jasno! są skarby, jutro wywracam kaplicę i kopię... Ale jeszcze no jaśniej, niech nam powie, gdzie? jak? w rogu? w środku?
 Głos zamilkł i milczał uparcie; ani go już wywołać było można.
 — Spytamy drugą razą, przerwała podkomorzyna, pozwólcież mnie się zapytać, tylem się namęczyła....
 — Zaraz, zaraz, chwilę jeszcze, rzekł mąż. Czy te skarby wykopiemy?