Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Trapezologjon.djvu/124

 — I wszystko się tak ziściło?
 — Nie wiem, po chwili namysłu odpowiedział stary, a naprzód to skłamał stolik, że mi kapitaliku nie zapłacą, bom go przecie odebrał. Choć procentów zaległych ustąpiłem na chwałę Bożą.
 — A! i cóż pan robisz teraz?
 — Nająłem domek w miasteczku i żyję powoli....
 — A u podkomorzego nie bywasz?....
 — Nie! krótko odparł Nieklaszewicz, jakoś rozstaliśmy się zimno.... najedliśmy się siebie do syta....
 — Przecież wiedzieć pan musisz co porabia podkomorzy?
 — A cóż! uśmiechnął się jedną ust stroną Nieklaszewicz, gospodaruje na współkę z nowym ekonomem, którego żona u niego klucznicą.... Nie można powiedzieć.... Wcale ładna kobiecina....
 — A pani podkomorzyna?
 — Je, pije i zdrowa żyje! i mocno tyje!
 — A pan Henryk?...
 — Ożenił się....
 — Miljonowo?
 — Nie tak bardzo.... jest wprawdzie miljon majątku, ale siedmkroć czystego długu i cukrowarnia w dodatku....
 — A panna Celestyna?
 — Zawsze dowcipna, zawsze ładna, i zawsze za mąż nie idzie....
 — Ale jest nadzieja....
 — Jest dwie nadzieje, z których nic nie będzie i trzecia której niechcą, a wziąć będą musieli....
 — Stolik jakoś niebardzo odgadł przyszłość.
 — A panu? spytał uśmiechając się znowu i spoglądając na mnie z ukosa mój towarzysz.
 — Jeszcze nie ze wszystkiem.
 — Nie frasuj się pan, przyjdzie wszystko powoli....
 — O tem nie wątpię, odpowiedziałem z westchnieniem.
 Byliśmy już u promu.