Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Trapezologjon.djvu/27

kłych naprzeciw skrzywionego ust kąta, odpowiadające zgięciu ramion, a szczególniej pełen niespokoju charakter fizjonomji, wielkie na mnie zrobił wrażenie; poczułem wstręt nieopisany do niego. Musiał i on doznać tegoż samego uczucia na widok natręta, gdyż jednem okiem swojem wyszczerzonem, a drugiem powieką nawpół pokrytem pilno mi się przypatrywał, jakby chciał odgadnąć kto byłem, i po com przyjechał.
 Pan Henryk rozprawiał tymczasem, szczególniej na słuchaczy obrawszy ojca i matkę, a mnie za konfirmatora.
 — Tak, kończył z głową podniesioną i tonem doktora mówiącego z katedry, przyszły czasy potężnych odkryć, przyszła era ducha i jego rozwoju... Duch tryska zewsząd by się zlać w ognisku duszy ludzkiej, do jedności. Obrót stołów jak zawsze drobnostka, poczyna epokę nową i wielką, od kropli z lodów alpejskich rodzą się rzeki ogromne... Zaledwie się poczęły obracać: jużci mówią, zgadują, prorokują.
 — A toż co? przerwał ojciec... niechże kręcą się to jeszcze, przyczyna być może fizczyna, ale żeby mówić miały...
 — A kiedy mówią! i co gorsza wróżą, zgadują, opowiadają i rozumują.
 — Co? oszalałeś? ruszając ramionami rzekł podkomorzy.
 — Ale tak jest! widziałeś papa jedno, możesz zobaczyć i drugie...
 — Nie żartujże ze mnie! dodał po cichu.
 — Ale to najprawdziwsza prawda... Stoły gadają...
 — Jakimże sposobem?
 — Nogami! zawołał pan Henryk.
 — A toż być trzeba głupim jak stołowe nogi, by temu uwierzyć! krzyknął podkomorzy.
 — Ojcze kochany, przerwał uczony pneumatolog, w rzeczach ducha nie ma niepodobieństwa. Siadajmy i probujmy...
 — Mnie jeszcze od pierwszego doświadczenia ręce drgają, niechętnie odezwał się podkomorzy, dziękuję,