Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Trapezologjon.djvu/31

 — Źle pytacie! źle pytacie! dał się słyszeć głos cichy ale wyraźny...
 Podkomorzy i ja, jakbyśmy uszom wierzyć nie chcieli, zbliżać się poczęliśmy powoli...
 — Źle waćpanowie pytacie! powtórzył stolik.
 — Jakże pytać mamy? przerwał ośmielając się pan Henryk.
 — Kto jesteście rzekł stolik...
 — Dlaczego podchwycił pan Henryk.
 — Bo nas kilkoro...
 Gdy to się wyraźnie i coraz wyraźniej o uszy nasze obiło, podkomorzy pobladł, a całe towarzystwo znalazło się w najprzykrzejszem w świecie położeniu.
 Proszę sobie wystawić grono niedowiarków którymby nielitościwa ręka rzeczywistości cudem oczywistym dała w twarz nagle i niespodzianie.
 — Któż teraz z was za ten stolik gada te głupie żarty, rzeki podkomorzy ruszając ramionami.
 — Ale na honor papo, głos wychodzi z pod nóg naszych! odezwała się panna Celestyna bledniejąc...
 — Pierwszy tego rodzaju fenomen, dodał pan Henryk... ale dla ducha nic nie ma niepodobnego. Mogę papie dać słowo honoru... że nikt z nas ust nie otworzył... tylko mu nie przerywajmy...
 — Nie przerywajmy! powtórzyli wszyscy, a ja bojąc się podejrzenia o podpowiadanie, jak to bywało w klasie między uczniami, odsunąłem się w sam kąt pokoju.
 — Kto jesteście? odezwał się pan Henryk z powagą zasiadającego na indagacji sędziego...
 Trochęśmy na odpowiedź czekać musieli, aż głosik z pod stołu znowu się dał słyszeć wyraźny, ale cichy, póki się nie rozgadał i nie wzniósł coraz wyżej.
 — Duchy na pokucie!
 Na te słowo podkomorzyna jeszcze bardziej pobladła, podkomorzy głową pokiwał i ramionami ruszył.
 — Jest nas tu siedmioro... trzy duchy mieszkające w trzech nogach, czwarty w blacie na wierzchu, piąty w karuku, szósty w ćwieczku którym przeszłego roku