Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Trapezologjon.djvu/93

artyści, albo co gorzej filozofowie... i do tego gaduły... to gotowe się Bóg wie jak długo pociągnąć! zawołał przestraszony podkomorzy...
 — Przecież papie uprzykrzonemi gośćmi nie jesteśmy! rzekł Henryk.
 Podkomorzy spojrzał na subretkę, ale gorąco przeciw niegościnności zaprotestował.
 — Jeślim powiedział to nie dlatego pewnie żeby tych miłych gości się pozbyć... na Boga, ma foi, dawno ich w Monplaisir nie miałem... ale znużeni być musicie...
 — Ja tyłkom rozłakomiony! zawołał syn.
 — Ja podzielam uczucie Henryka! szepnęła panna Celestyna — nie codzień się trafi zajrzeć na tamten świat drugi.
 — Przyznam się, przerwał podkomorzy, że też dotąd nie wieleśmy się o nim dowiedzieli.
 — Ba, rzekł Henryk, poczekajcież państwo, możemy w końcu duchów spytać o co się nam podoba, kazać im prorokować przyszłość, zgadywać tajemnice...
 — Doprawdy! toby było zajmujące!
 — Kończmy tylko herbatę! naglił Koryfeusz...
 — Ale zmiłuj się, odezwała się matka, druga filiżanka...
 — Henryko! nalewaj, a prędko!!
 — Tylko zmiłuj się Henryku, dodała schylając się ku niemu siostra, sam sobie nie przywłaszcz wyroczni, pozwól i nam z niej korzystać.
 — Koleją! wszyscy! zaczynając od dam! zawołał pan Henryk..
 — Ja moję kolej odstępuję komu się podoba, odezwała się podkomorzyna, a nawet siedzenie przy stoliku odstąpiłabym Henryce...
 Gosposia się zaczerwieniła, syn oburzył.
 — Kochana mamo... toby mogło wszystkie szyki pomięszać, inne warunki i inne działania i stolik gotówby przestać mówić... a jeszcze mamy dwa duchy...
 — Jeszcze dwa duchy! mnie się zdawało że już jeden tylko! ziewnęła podkomorzyna...