Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Tryumf wiary.djvu/126

i zanim kupy niesforne wycofać się mogły, wzięte były z obu stron jak w kleszcze między Mieszkową piechotę a konnicę czeską. Z drugiej strony oddział Sydbora kładł trupem Wolińców, zaczynających w ucieczce szukać ratunku.
 Wigman stojąc konno na wzgórzu widział, że bitwa była przegrana, i już konia zwrócił, chcąc uciekać, gdy nagle stanął przed nim dowódca Wolińcow z iskrzącemi oczyma, ze skrwawioną twarzą i poszarpaną odzieżą.
 — Ha! — zawołał — dobrze wam było wprowadzić nas w zasadzkę, oddać na rzeź i zgubę, samemu będąc pewnym, że was dobry koń stąd uniesie!
 Wigman poczerwieniał. W pierwszej chwili chciał przeszyć mieczem zuchwałego starca, powstrzymał się jednak, drgnął i skoczył z konia.
 Z dobytym mieczem poszedł, gdzie wrzała bitwa.
 Koń jego, spłoszony wrzawą, nie dał się powstrzymywać nadbiegającemu giermkowi i cwałem w las pobiegł.
 Wigman w ciężkiej zbroi pozostał pieszo. Otoczyła go natychmiast piechota Mieszkowa, a on wraz z garstką Wolińców walczył zajadle. Od żelaznej zbroi jego odskakiwały miecze, kruszyły się oszczepy. Walka ta trwała do wieczora. Następowali Polanie na Wigmana i na tych, co przy nim byli, ale go ująć, ani zabić nie mogli. Zmniejszała