Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Tryumf wiary.djvu/29

 — Stojgniewie — rzekł Mieszko — poprowadźcie łowy a ja spocznę. Dobrosław i Włast Luboń zostaną przy mnie.
 Stojgniew, zrozumiawszy wolę kniazia, pospieszył do zgromadzonych łowców i nim krótka upłynęła chwila, Mieszko pozostał sam z dwoma towarzyszami.
 Zmierzywszy bystrem okiem Własta, jakby chciał zbadać go do gruntu duszy, zapytał:
 — Byłeś między chrześcijaninami? jak długo?
 — Dwanaście lat Miłościwy panie.
 — Znasz ich więc dobrze?
 — Lepiej niż teraz własny kraj — odparł Włast.
 Po tej odpowiedzi Mieszko zamilknął chwilę, a potem zwrócił się do Dobrosława i rzekł:
 — Mów, jak ci się zdało? Są oni więksi i silniejsi od nas, na Hradczynie Bolesławy te czeskie? są oni bogatsi? są oni nam straszni?
 A gdy Dobrosław ociągał się z odpowiedzią, dodał:
 — Tak jak Niemcy mają jedną głowę cesarza i jedną stolicę, tak i nam trzeba jednego pana i jednej ręki, inaczej nas oni zjedzą... Masz Bolesław tę siłę, aby nas wszystkich zagarnąć... i mnie... — mruknął Mieszko ostatni wyraz prawie niedosłyszanym głosem.
 — Mów, a nie kłam mi pochlebstwem. Tych, co mi nogi liżą, mam dosyć.